باران

نمی دونم فلسفه دلتنگی چیه...نمی دونم چی میشه که آدم دلش تنگ میشه...فقط می دونم این احساسی که من این روزها دارم اسمی به غیر از دلتنگی نمیشه روش گذاشت...اینکه اینقدر دلم می خواد تو رو ببینم، اینکه حجم خالی نبودنت رو با تموم وجود احساس می کنم...چی دیگه میشه گفت به این همه احساس من...به این همه نبودنت، به این همه نداشتنت...چی دیگه میشه گفت؟

شاید تقصیر تو نیست...مقصر منم....مقصر منم که هنوز دنبال جبران لحظه های از دست رفته ام میگردم...هرچند که این یه خیاله...لحظه ای که رفت دیگه رفته. جبرانش دیگه معنی نمیده...شاید تقصیر منه ...که می خوام به اندازه تمام روزهایی که نداشتمت حالا دیگه داشته باشمت...می خوام به اندازه روزهایی که نداشتمت کنارت باشم، باهات حرف بزنم، لمست کنم... حتما این توقع زیاد منه که می خوام به اندازه تمام لحظه هایی که ازت جدا بودم حالا باهات یکی بشم...جزئی از وجودم بشی...جزئی از وجودت بشم...باهات زندگی کنم...شایدم تقصیر منه که می ترسم دوباره از دستت بدم...برای همین می خوام قدر امروزم رو بدونم چون ممکنه فردا نباشی...منی که مار گزیده شدم...منی که اون روز که از ماشینت پیاده شدم نمی دونستم که این آخرین دیداره ولی بود... فقط نمی دونم چرا ایستادم و اونقدر نگاهت کردم. اونقدر که اون دورها گم شدی...از کجا معلوم؟ از کجا معلوم این بار که باهات حرف میزنم، این بار که میبینمت آخرین بار نباشه...نه!...دیگه فکرش رو هم نمی تونم بکنم...دیگه توانش رو هم ندارم...تو نباشی؟ امکان نداره...الان دیگه می فهمم معنی نفس بودن چیه...یعنی دیگه نیستم اگه یه لحظه نباشی....حتی قول چندین و چندبارت هم نتونسته این ترس رو از ته دلم پاک کنه. هرچند که کمرنگش کرده...دیگه نمی خوام تو خاطره هام دنبالت بگردم. دیگه نمی خوام تو اون کوچه دنبال رد پات باشم...ه

احساس می کنم دوست داشتنم ورای ظرفیتمه....احساس می کنم دیگه گنجایش این همه عشق و علاقه رو ندارم...اون روزها خیلی دوستت داشتم...اون سیزده چهارده سال پیش...وقتی کوچیک بودم...فکر می کردم عشقی رو دست عشق من وجود نداره...فکر می کردم عاشق ترین آدم دنیام...اما واقعیت اینه...تمام اونها پیش دوست داشتن الانم هیچه...می دونی؟ من تو رو دوست دارم...ولی بیشتر از اون، من عاشق دوست داشتن توام...ه

دلم برات تنگ شده...ه