باران

می دونی دلم چی می خواد؟...دلم می خواد برم یه جای جدید...یه جایی که تا حالا نرفته باشم. یه جای دنج که کسی بهم دسترسی نداشته باشه. اون جای دنج یه خونه داشته باشه مثل خونه های شمال میون یه عالمه درخت خود رو و علفهای هرز. با یه آسمون ابری و نمناک که وقتی دست به برگها میزنم دستم خیس بشه...دلم می خواد اون خونه یه بالکن هم داشته باشه ...تا تو اون هوای ملس یه پتو بپیچم دورمو روی یه صندلی لم بدم و چشمام رو ببندم. نفس بکشم. نفس عمیق. بو بکشم. بوی بارون. بوی خاک خیس. بوی چوب. تا غروب همون جا بشینم. چشمام رو ببندم و ذهنم رو رها کنم. بذارم تا هرجا که خواست بره. بهش بال و پر بدم. اصلا خیال بافی کنم. همه چیز رو همون جور که دلم می خواد بسازم. مهره ها رو جابجا کنم. بذارمشون هرجایی که عشقم میکشه.... یه بساط کوچیک هم داشته باشم...یه ظرف میوه، یه قوری چای و یه فلاسک کوچیک قهوه با یه کیک صبحانه شکلاتی، یه ظرف پسته بو نداده و یه بسته پفک...اهل چیز دیگه ای نیستم اما اینجا که باشم بدم نمیاد یه کم شیطونی هم بکنم. غروب که شد برم توی خونه و بشینم پای شومینه. شومینه گازی نه، هیزمی. که خودم توش چوب بندازم تا هم جرق جرق کنه و هم بوی دود بده. یه چراغ کوچیک هم دورتر روشن کنم. کم سو، که فقط کمی از تاریکی کم کنه. اونقدر اونجا بشینم تا خوابم ببره و یادم نیاد کی خوابم برده. اونوقت صبح که شد از اون بهشت کوچیک خداحافظی کنم و برم سر زندگیم. کسی هم ازم نپرسه کجا بودمو چی کار می کردم.ه

می دونی دلم چی می خواد؟...دلم می خواد یه دوست داشته باشم. یه دوست مثل خودم. پایه همه چیز و همه کار. هرچی رو که من دوست دارم اون هم دوست داشته باشه. از هرچی بدم میاد، حالش بهم بخوره... با هم دیگه حرف بزنیم. حرفهای مگو. از اون حرفها که هیچوقت دوست نداری به کسی بزنی.... دیوونه بازی در بیاریم . به همه چیز بخندیم حتی به ترک دیوار. از آرزوها مون بگیم...از حسرتها...با هم بخونیم...با هم برقصیم...با هم گریه کنیم...دلم همین دوست رو می خواد...اونوقت باهاش برم همون جای دنج و تو تمام اون لحظات، زیر اون آسمون ابری، توی اون بالکن سرد، کناراون بساط کوچیک، تا اون غروب دلگیر با من باشه... کنار اون شومینه با بغض تو گلوش برام از عشق گذشته اش بگه و بشنوه از اونی که الان کنار یکی دیگه است...

پ.ن: شوخی ندارم...جدی جدیم...تمام اونهایی که گفتم رو می خوام