باران

یه عالمه کار عقب افتاده دارم که باید انجام بدم. فقط باید چند ماه دیگه صبر کنم تا پسرم به دنیا بیاد. تنهایی که نمیشه. باید کمکم کنه. می خوام انتقام بگیرم. از اونهایی که بچه هاشون رو میاوردن خونمونو ولشون میکردن برای خودشون بچرن. از اونهایی که بچه هاشون هر کاری دلشون می خواست میکردن و آخر سر قربون صدقه بچه شون هم میرفتن. از اونهایی که هر بار اومدن و رفتن چه خونه خودم چه اون موقع که خونه پدرم بودم اونقدر حرصم دادن که بعد از رفتنشون تا دو روز چشم چپم می پرید... و از خیلی های دیگه... اول از همه حساب این موریانه و مادرش رو میرسم. آخ نه اون که نمیشه اول باشه. آخه باید پسرم دندون داشته باشه. ولی بالاخره که این کار رو می کنم. بهش یاد می دم که هر وقت رفتیم خونشون ظرف میوه رو که گذاشتن رو میز حمله کنه بهش. حالا همش رو هم نخورد اشکال نداره چون دل درد میگیره اما حداقل جوری میوه ها رو گاز بزنه و بذاره کنار که دیگه کسی نتونه بخوره... بخوره ها....جوری که چیزی برای کسی نمونه...اگر هم نخورد ببره بریزه اون پشت مشتها ولی از جلوی چشم برداره....یه چند جای دیگه هم باید بریم. یه جا که باید حسابی از خجالتشون دربیاد. یعنی گلاب به روتون یه.....حسابی. جوری که همه جا به گند کشیده بشه. یه جای دیگه باید مبلها و دیوارهاشون رو خط خطی کنه. اگر هم تونست تف بندازه. باید یه عالمه فحش کمر به پایین ِ کش دار هم یادش بدم. آخه باید روی پسر این مریم رو هم کم کنه که تا باهاش حرف میزنی ده تا جواب می ده...باید هر جا که میریم حداقل یه ظرفی، گلدونی چیزی رو بشکونه. منم بعدش بگم اشکال نداره قضا بلا بود... آهان داشت یادم میرفت...باید با کفش گلی بپره روی مبل یا تخت و لباس یا صورت صاحبخونه یا بچه اش رو مسخره کنه و ریسه بره...چیزی بگه که ضایع بشن ها...دیگه...دیگه...دیگه میمونه چند تا خرده کاری مثل کندن گلهای باغچه یا گلدون و ریختن خاک گلدون روی زمین و کندن موهای دختر صاحبخونه که اونا خیلی کار نداره...فقط بذار به دنیا بیاد...ه

پ.ن: یه روش برای خوشحال کردن آدمها یاد گرفتم...خداییش کلی دعا می کنن...یعنی برق خوشحالی رو خیلی راحت می تونی تو چشماشون ببینی...فقط کافیه وقتی میری بانک، از دستگاهی که شماره میده، دوتا شماره بگیری... بعد وقتی نزدیک نوبتت شد اون یکی شماره رو بدی به اولین نفری که از در میاد تو و ازش خوشت میاد... آی حال می کنن...ه