باران

فقط یه بهونه لازمه که حالم رو دگرگون کنه...فرقی نمی کنه چی باشه...کوچیک یا بزرگ...من همیشه آمادگیش رو دارم...فقط یک کلام دلپذیرمی تونه تا اوج آسمون ببرتم و یک نگاه ناخوش آیند به قعر زمین بکشوندتم...فقط یه بهونه باعث شد تا دیروز بعد از تموم شدن ساعت کاری به فکر ایجاد یک تحول باشم...یه جور تغییر که شبم رو از دیگرشبهای زندگیم متمایز کنه...دلم هیجان می خواست...یا یه خوشی شورانگیز...تمام طول مسیر تا خونه داشتم نقشه می کشیدم...همین هم باعث شد که ترافیک سنگین مدرس عصبیم نکنه و از کلام بی قافیه و صدای خشن خواننده درپیت فقط به صرف شاد بودن موزیک لذت ببرم...فقط همین بهونه تونست باعث بشه که به عبور از مسیر همیشگی و وارد شدن به اتوبان همت اصلا فکر نکنم و ترافیک رو تا خروجی میرداماد دنبال کنم...زیر پل دور بزنم و دوباره وارد اون کوچه ها بشم...هواش رو به ریه بکشم...ودوباره بعد از مدتها به یاد تو بیفتم...نمی دونم چه سریه که یاد تو با راه اون کوچه پس کوچه ها برام عجین شده...هرکجا و در هر شرایطی باشم، در گذر از این کوچه های خلوت و سر سبز و پیر تو رو می بینم...هنوز هم هنگام عبور از مقابل اون ساختمون چهار طبقه بی اختیار نگاهم به بالکن طبقه آخر منحرف میشه و جالبیش اینجاست که هنوز هم تو رو اونجا می بینم...و انگار نه انگار که سالیان دور و درازی از اون زمان می گذره ...چیزی بیشتر از ده سال...اینجا برام یه مامنه...چه وقتی که درمونده میشم و راه به جایی ندارم و چه هنگامی که از خوشی روی پا بند نیستم و عرش رو سیر می کنم ناخود آگاه سر از اینجا درمیارم...ه

به خونه رسیدم...هنوز هیچ اتفاق خاصی نیفتاده بود و من هنوز منتظر بودم...یک تلفن غیر منتظره...یک دعوت برنامه ریزی نشده...یک مهمان سرزده...یا حتی یک اس ام اس کوتاه...اما من تغییر کرده بودم...شاد بودم ...اما به چه دلیل؟ ...شاید یاد آوری خاطرات قدیمی این بار بهونه شده بود...یا شاید توجه و محبت بیش از حد این دو نفر... یا حتی نم نم بارون و خنکی هوا...و یا راه ندادن به اون پرشیا و خنده راننده جوونی که تا نزدیکی خونه همراهیم کرد...یه دوستی چند دقیقه ای که با دست تکون دادن برای هم به پایان رسید...چه فرقی می کرد...مهم این بود که من شاد بودم...بهانه هرچه می خواهد باشد...ه

پ.ن: ازت ممنونم...با تماسهای مکرر و صحبتهای طولانی باعث شدی که احساس تنهایی نکنم...ه

پ.ن: من امروز بیست و نه ساله شدم...ه