باران

همیشه به دوستای مجازیم فکر می کنم. تو این مدتی تقریبا یه شناختی از همدیگه پیدا کردیم. هرکدوممون برای خودمون سبک و سیاق خاصی داریم. شیوه نوشتنمون با هم فرق میکنه و از لابلای مطالبی که می نویسیم تا حدی شخصیت خودمون روهم نشون میدیم. ممکنه اونچه که از هم دیگه برداشت میکنیم با دنیای واقعی فرق داشته باشه ، اما ما همدیگه رو با همین ذهنیتی که از هم ساختیم میشناسیم. من حتی چهره دونه دونه شما رو هم تجسم می کنم. اگه تو بعضی از مطالبتون به خودتون اشاره کرده باشین قطعا تو تصویر ساختگی ذهنم بی تاثیر نبوده. برای همین هم بعضی وقتها که به قرار وبلاگی دعوت میشم مردد می مونم که برم یا نه...از یه طرف دلم می خواد دوستام رو ببینم و از طرف دیگه دلم می خواد اون چیزی رو که خودم تو ذهنم ساختم رو حفظ کنم. ه